2017թ․ ձնապատ մի հունվարյան առավոտ հիշում եմ այնպես, կարծես երեկ էր։ Ծննդարանում լռություն իջավ, երբ աշխարհ եկան երկու աղջիկ՝ սերտորեն միավորված իրենց կրծքից մինչև որովայն ❄️👶։
Չնայած իմ բազմամյա փորձին՝ ես բառացիորեն քարացել էի։ Նրանց մարմինները կապված էին ոչ միայն մաշկով, այլ նաև սրտերի միջով անցնող կենսական մի անոթով 💓։
Նրանց ծնողները՝ Էլլան ու Թոմասը, տարակուսանքի ու հույսի միջակայքում էին 😟🙏։ Մենք իրականացրինք ամեն անհրաժեշտ հետազոտություն։ Պարզ դարձավ՝ բաժանումը հնարավոր է։ Բայց դա նման էր սուրի վրա քայլելուն՝ յուրաքանչյուր քայլ կյանք ու մահ էր։
Հաջորդ 13 ամիսների ընթացքում ավելի քան 80 մասնագետից կազմված մեր բժշկական թիմը դարձավ համերաշխ մի ամբողջություն՝ ուղեկցված ճշգրտությամբ, նվիրումով ու հույսով 🩺📅։ Մենք վարժվեցինք ամեն հնարավոր բարդությանը, մշակեցինք անհատական գործիքներ, կրկնեցինք գործողությունները, մինչև անհնարինը սկսեց թվալ հնարավոր։
Եվ ահա՝ 2018թ․ մարտի 12-ին՝ այն օրը։ Օպերացիայի սրահում տիրում էր լարված լռություն։ 7 ժամ շարունակ աշխատեցինք խորը կենտրոնացած։ Ամենաբարդ պահը՝ այն միակ երակը, որը երկու սրտերին համատեղ բաբախելու հնարավորություն էր տալիս ❤️💔❤️։ Մի սխալ շարժում… և ես մինչ օրս չեմ համարձակվում ավարտել այդ միտքը։
Բայց մենք արեցինք դա։ Շեղակի ձեռքերով ու բաբախող սրտերով՝ մենք բաժանեցինք երակը։ Երկու սրտերն էլ շարունակեցին բաբախել։ Դա մի պահ էր, որ բառերով նկարագրել չեմ կարողանում։ Երբ դուրս եկա՝ մայրիկը նստած էր, ձեռքերում՝ փափուկ արջուկը 🧸։ Ես ասացի. «Երկուսն էլ ողջ են։» Նրա արցունքախառն ժպիտը դարձավ իմ մասնագիտական կյանքի ամենահուզիչ պահը 😭🌟։
Այսօր, երբ երբեմն այցելում եմ նրանց, տեսնում եմ՝ նրանք ժպտում են, պարում, ծիծաղում 💃👧👧։ Նրանց սպիներն արդեն պարզապես հիշեցումներ են, ոչ թե ցավ։ Եվ ինձ համար նրանք միայն վերապրածներ չեն։ Նրանք կենդանի ապացույց են այն բանի, որ երբ սրտերը իսկապես կապված են, անգամ անհնարինը կարող է դառնալ իրականություն 💞🩺։
