Սովորական առավոտ մի լուռ ճապոնական ֆերմայում վերածվեց առեղծվածային մի տեսարանի, երբ հողի մակերևույթից սկսեցին ի հայտ գալ տարօրինակ սառցե ձևավորումներ։ ❄️🌀
Սոցիալական ցանցերում լուսանկարները արագորեն տարածվեցին, առաջ բերելով տարաբնույթ ենթադրություններ՝ արդյոք սա բնական երևույթ էր, թե ավելի մութ ու անհասկանալի մի բան։ Ինչ է թաքնված սառցե շերտի տակ՝ մարդիկ սկսեցին հարցեր տալ, որոնց պատասխանները ոչ ոք չէր սպասում… 👁️🗨️🧊
Դաիսուքե Շիբամոտոն երբեք ուշադրության կենտրոնում լինելու ձգտում չի ունեցել։ Տարիներ շարունակ նա հանգիստ վարել է իր հողերը Ճապոնիայի մի հեռավոր գյուղում՝ արթնանալով լուսաբացին՝ հողը զննելու, տրակտորը ստուգելու ու իր տարեց հարևանների հետ թեյ խմելու համար։ Բայց մի վաղ գարնանային առավոտ, երբ դուրս եկավ դեպի իրենց տան հետևի դաշտը, սառեց տեղում։
Հողը, դեռևս պատված վերջին ձմեռային ցրտի շոշափումով, փայլում էր բարակ սառույցի շերտի տակ։ Դաշտի վրա ցրված էին ուռուցիկ ու շերտավոր ձևավորումներ՝ տասնյակներով։ Նրանք մասամբ թաղված էին, մասամբ՝ երևացող, ասես ժամանակի կողմից վեր բարձրացված հնագիտական մնացորդներ։ Նրանց մակերեսը փայլուն էր, արտացոլում էր լույսը։ Իսկ ձևերը… անբնական։
Երբ Դաիսուքեն այդ տեսարանից մի լուսանկար տեղադրեց համացանցում, կարծեց, թե դա պարզապես անցյալ տարվա կաղամբի մնացորդներն էին, որոնք սառել էին ու տարօրինակ ձևեր ստացել։ Բայց համացանցը այլ կերպ արձագանքեց։
Ժամեր անց հրապարակումը վիրուսային դարձավ։ Մեկնաբանությունները հոսեցին՝
«Վտանգավոր ձվեր են!»
«Այ այսպես սկսվեց ֆիլմը!»
«Չդիպչեք դրանց — դրանք շնչում են!» 😱👽🥶
Քաղաքային լեգենդները ձևավորվում էին մինչև անգամ Դաիսուքեն նախաճաշն ավարտեր։ Տուրիստներն էին ժամանում, տեսախցիկների առաջ շշնջում դավադրություններ՝ նկարելով այդ “օտար մարմինները”։ Ոմանք պնդում էին, թե լսել են մեղմ շշնջացող ձայներ։ Ուրիշները՝ որ այդ ձևերը գիշերը փոքր-ինչ տեղափոխվել էին։
Դաիսուքեն հանգիստ էր մնում, նույնիսկ՝ զվարճացած։ «Փտած կաղամբ է», — ասում էր, ուսերը թոթվելով։
Նա հիշեց, թե ինչպես էր հավաքել բերքը նախորդ աշնանը։ Ինչպես էին որոշ կաղամբներ անսովոր մեծ դարձել՝ արտաքին տերևները կարծես ինչ-որ բան ծածկելով։ Նա թողել էր դրանք։ Մոռացել էր։
Հիմա՝ սառույցի ու փտածության տակ, դրանք փոխվել էին։
Ճիշտ է դա բնության ստեղծագործություն է, բայց՝ մի բան շատ ավելի խորհրդավոր, մի բան հստակ էր՝ դաշտը այլևս չէր թվում որպես պարզապես հող ու արմատներ։ Այն թվացյալորեն պատված էր տարօրինակությամբ։
Ի վերջո, ոչ ոք երբեք չկարողացավ հստակ ասել՝ ինչ էր դա իրականում։ Իսկ Դաիսուքեն, երբեք չվերադարձավ այդ դաշտ։
