Երբ Սոֆիան և Էլիսան ծնվեցին միացած որովայնով, բժիշկները զգուշացրին՝ նրանց ապագան խիստ անորոշ է։ Բայց մոր անսահման սերը, բժիշկների նվիրվածությունը և երկու փոքրիկների անհավատալի կամքը փոխեցին ամեն ինչ։
👧👧❤️
11 ժամ տևած բարդ վիրահատությունից հետո նրանք հաջողությամբ բաժանվեցին։ Այսօր նրանք ապրում են անկախ, առողջ ու երջանիկ՝ դառնալով կենդանի օրինակ այն բանի, որ նույնիսկ ամենաանհույս իրավիճակներում հնարավոր է հաղթել։ Սոֆիայի և Էլիսայի պատմությունը պատմություն է հույսի, ուժի և մարդկային հոգու անկոտրում տոկունության մասին։
Մի լուսավոր առավոտ, երբ լույս աշխարհ եկան երկու փոքրիկ աղջիկներ՝ Սոֆիան և Էլիսան։ Սակայն նրանց ծնունդը ոչ թե սովորական հրաշք էր, այլ մի յուրահատուկ ու զարմանալի պատմության սկիզբ։ Այս երկվորյակները ծնվել էին միմյանցից անբաժան՝ միացած որովայնի հատվածում՝ կիսելով մի շարք ներքին օրգաններ։ Նրանց պատմությունը միանգամից ցնցեց բժիշկներին, բայց հենց այդ պահից էլ սկսվեց նրանց ապացուցումը, որ անհնարին բան չկա։
Նրանց մայրը՝ Աննան, ընդամենը 28 տարեկան էր։ Երբ դեռ հղիության ընթացքում բժիշկները հայտնաբերեցին բարդությունը, նրան հորդորեցին մտածել տարբեր այլընտրանքների մասին։ Բայց Աննան մի պահ անգամ չկասկածեց. «Սա իմ ճակատագիրն է։ Ես կպայքարեմ իմ աղջիկների կյանքի համար՝ ինչ էլ լինի»։ Այդ խոսքերը դարձան ոգեշնչում ոչ միայն բժշկական թիմի, այլև ողջ համայնքի համար։
Ծնվելու առաջին իսկ օրերից Սոֆիան և Էլիսան տեղափոխվեցին նորածնային ինտենսիվ խնամքի բաժանմունք։ Յուրաքանչյուր օր դառնում էր մարտահրավեր. նրանց վիճակը շատ խիստ հսկողության տակ էր, քանի որ մարմնական համատեղման բարդությունները կարող էին հանգեցնել լուրջ ռիսկեր։ Բայց փոքրիկները՝ իրենց նուրբ, բայց համառ բնույթով, պայքարում էին ամեն վայրկյան։ Բժիշկները ասում էին, որ իրենք երբեք չեն տեսել այդքան ուժեղ կամք այդքան փոքրի մեջ։❤️
Միաժամանակ սկսվեցին երկար ամիսներ տևող խորհրդատվությունները, հետազոտությունները, նեղ մասնագետների մասնակցությամբ քննարկումները։ Ցանկացած որոշում՝ վիրահատության ժամկետից մինչև տեխնիկական մանրամասներ, պետք է մանրակրկիտ ստուգվեր։ Վերջապես որոշվեց՝ բաժանման վիրահատությունը պետք է կատարվի, երբ աղջիկները լրացնեն մեկ տարին։ Այդ պահից սկսած, նրանց ողջ խնամքն ու բուժումը ուղղված էր այդ օրվա նախապատրաստմանը։💪✨
Երբ եկավ սպասված օրը, հիվանդանոցը լուռ էր ու լարված։ Վիրահատության սրահում միաժամանակ աշխատում էր ավելի քան 20 բժիշկ՝ մանկական վիրաբույժներ, անեսթեզիոլոգներ, սրտաբաններ, ռեանիմատոլոգներ։ Վիրահատությունը տևեց 11 ժամ։ Այդ 11 ժամը թվում էր մի ամբողջ հավերժություն՝ մոր՝ Աննայի համար, ով աղոթքով ձեռքին սպասում էր դռան բացմանը։ Երբ վերջապես գլխավոր վիրաբույժը դուրս եկավ ու ժպտաց՝ ասաց ընդամենը մի նախադասություն. «Մենք արեցինք դա»։
Սոֆիան և Էլիսան այլևս միմյանցից ֆիզիկապես անկախ էին։ Բայց այս նոր կյանքը դեռ նոր էր սկսվում։ Վերականգնման շրջանը խիստ բարդ էր։ Բժիշկները զգուշացնում էին, որ ամեն քայլի պետք է մոտենալ համբերատարությամբ։ Սակայն երկու քույրերը զարմացրին բոլորին՝ արագությամբ ու հաստատակամությամբ։ Նրանք սկսեցին շարժվել, սովորել նստել, ձեռք մեկնել միմյանց՝ այս անգամ ոչ թե ստիպված կապված, այլ ինքնուրույն՝ սրտից սիրտ։ Բժիշկներից մեկը պատմում է, թե ինչպես առաջին անգամ նրանք ժպտացին՝ իրար նայելով. «Դա մի պահ էր, որից բոլորիս աչքերը լցվեցին։ Նրանք նայեցին իրար՝ ասես նորից են ծանոթանում»։
Այսօր՝ վիրահատությունից երկու տարի անց, Սոֆիան և Էլիսան ապրում են լիարժեք ու ուրախ մանկություն։ Նրանք հաճախում են մանկապարտեզ, մասնակցում տարիքին համապատասխան խաղերին ու ունեն իրենց անհատական հետաքրքրությունները։ Սոֆիան սիրում է նկարել, իսկ Էլիսան՝ երաժշտություն։ Չնայած վաղ մանկության բարդություններին՝ նրանք մեծանում են ինչպես բոլոր երեխաները՝ ծնողների սիրով, խնամքով ու կյանքի հանդեպ զարմանքով։
Նրանց պատմությունը ապացույց է, որ սերն ու հավատը կարող են հաղթահարել ամենադժվար իրավիճակները։ Աննան հաճախ ասում է. «Իմ աղջիկները ծնվեցին միասին՝ ոչ թե պատահաբար, այլ որպեսզի աշխարհին ցույց տան, թե որքան հզոր կարող է լինել մարդու հոգին»։👭💫
