Նարեկ Սարգսյանը գրում է․ «Աբրահամ Գասպարյանը գրել է, որ որոշ միաբջիջներ իր անունից հայհոյախառն նամակ են տարածում: Թե ովքեր են այդ «Միաբջիջները»՝ տեղյակ չեմ, բայց եթե դա ճիշտ է, ուրեմն իրենք զբաղված են բացարձակապես նույն բանով, ինչը ինքը՝ Աբրահամ Գասպարյանը, որը ուղիղ եթերով զբաղված է մարդկանց զրպարտելով՝ լկտիաբար նրանց վերագրելով չասված խոսքեր:
Ինչ վերաբերում է ինձ գրած նամակին, որտեղ Գասպարյանը գերադասում է լինել բnզի վաստակ, քան ներողություն խնդրել մարդուն զրպարտելու համար, չեմ կարծում, որ Գասպարյանը նկատի ունի այդ նամակը, քանի որ այդ նամակը իրական է:
Տրամաբանություն չկա՝ սկզբից գրել նամակ, հետո՝ հերքել: Մարդը չի կարող այդ աստիճանի հիմար լինել, նույնիսկ եթե այդ մարդը Աբրահամ Գասպարյանն է: Մի երկու օր առաջ էլ մի ուրիշ բան էր հերքել: Տպավորություն է, որ էդ մարդու մոտ հերքելը հոբբի է:
Շատ ավելի լավ կլիներ, որ պարոն Գասպարյանը իր զրպարտությունների, հերքումների և ստերի մեջ խճճվելու փոխարեն, կանգներ և ասեր մի պարզ նախադասություն. «Ժողովուրդ ջան, ես որպես «Հաստագլուխ և անտաշ հորթապահ» — առաջին նախագահին խոսքեր եմ վերագրել, որն ինքը չի ասել:
Սխալվել եմ, սխալվելու մեջ ամոթ բան չկա, ու՞մ հետ չի պատահում: Ներողություն եմ խնդրում և այսուհետև խոստանում եմ մի բան ասելուց առաջ երկու անգամ ճշտել»: Դա կլիներ ո՛չ թե գովասանքի արժանի, այլ ընդամենը նորմալ մարդու, նորմալ լրագրողի նորմալ պահվածք:
Բայց ես չեմ հավատում, որ ինքը ընդունակ է այդպիսի պահվածքի: Չեմ հավատում, քանի որ համոզմունք ունեմ, որ մարդը, որը ուղիղ եթերում զբաղվում է բանսարկություններով, զրպարտություներով և տարատեսակ այլ քստմնելի գործերով (Այդ ամենը բնականաբար փաթեթավորելով «Հայության համախմբման» վեհ գաղափարով), այդ մարդու համար անբարոյականությունը կենսակերպ է, իսկ նորմալ վարքը՝ անհնար բան:
Հնարավոր չէ գորտից պահանջել, որ թեկուզ մի պահ դուրս գա ճահիճից և օդում սավառնի: Ճահիճը գորտի կենսական միջավայն է: Գորտը միշտ ճահճում է: Միշտ: Ամբողջ կայնքում»:
