Փակ շուկան իսկապես Երևանի այն կարևոր և նշանակալի հանրային վայրերեից մեկն է եղել, որում ամեն օր առևտուր են արել մեր սիրելի հայրենակիցները։ Շուկա բառի տակ կարծես թե շատ իմաստ կար թաքնված։
Երբ մուտք էինք անում այդ շենք ասես մարդկային կյանքն իսկապես լի էր բարությամբ և ջերմությամբ։
Ինչ արժե, դե տվեք և այլն։ Ահա այսպիսի ջերմ և անմիջակայն կերպով կարող էինք միայն ականատեսը լինել գնորդ և հաճախորդ խոսակցությանն անգամ։
Սակայն մեր օրերում ասես ևս շատ փոփոխությունների են գնացել ամեն ինչ։ Շուկան իհարկե կա, բայց նրա մեջն է ամբողջապես փոփոխվել։
Ամեն տարի ասես վերևում շարուանկում են բոլորովին այլ սրահներ բաց անել և կրկին անգամ փակել այդ հանրային տեղերը։
Դե, իսկ առաջին հարկում կրկին անգամ շուկան է, սակայն վերափոխված մեր օրերի բավական այլ հարմարավետ ձևով։
Բավական մեծ սուպերմարկետն ասես եկել է փոխարինելու նախկին շուկային, որտեղից կարելի է գնել տարատեակ ապրանքներ։
Սակայն այն ջերմ հիշողությունները, որոնք կապ ունեն այս վայրի հետ իհարկե նոր սերունդը չի կարողանա հիշել։
Քչերն հավանաբար կհիշեն դրսում դրված այն դեղին բոչկայով Կվասը, որում ի դեպ թան էր վաճառվում, այլ ոչ թե կվաս։ Սակայն կյանքն իսկապես ուրախ էր և ամեն մարդ իր իսկ երջանկությունն էր վայելում։
