Երբ Լյուկին առաջին անգամ բերեցին տուն, նա կշռում էր ընդամենը 900 գրամ։ Փոքրիկ, մաքրասեր ու փաթաթված ձագուկ՝ հազիվ լսելի մռռոցով ու կարմիր քիթիկով։ Նա չէր գոռում, չէր խաղում թռիչքներով, պարզապես նայում էր։ Իսկ այդ հայացքի մեջ մի բան կար։ Խոր, խելացի ու հանգիստ։ Այդ պահին դեռ ոչ ոք չէր պատկերացնում, թե ինչ է սպասվում ընդամենը մեկ տարում։
Լյուկը մեն քուն ցեղատեսակի կատու է՝ աշխարհի ամենամեծ տնային կատուներից։ Բայց նույնիսկ այդ չափանիշներով նա առանձնահատուկ է։ Նրա փափուկ, ձյունափայլ բրդով մարմինը այժմ կշռում է մոտ 12 կիլոգրամ, իսկ երկարությամբ, երբ ձգվում է ամբողջովին, գրեթե հասնում է 1 մետրի։ Երբ Անին գրկում է նրան, Լյուկը ավելի շատ շան է նման, քան կատվի։ Բայց նրա պահվածքն ու «արիստոկրատիկ» բնավորությունը մնում են մաքուր կատվային։
Լյուկը չի ցատկում պատերից ու չի փախչում տան բոլոր սենյակներով, ինչպես շատ այլ կատուներ։ Նա ամեն բան անում է արժանապատվորեն։ Դուռը բացվում է՝ նա դանդաղ ու թագավորին վայել քայլվածքով դուրս է գալիս պատշգամբ։
Նստում է ամենավերևի անկյունում, նայում թռչուններին, բայց երբեք չի հարձակվում։ Միայն դիտում է, կարծես վերլուծում աշխարհը։ Անին հաճախ ասում է՝ «Լյուկը չի ապրում մեր տանը։ Նա կառավարում է այն»։
Ցերեկները Լյուկը սիրում է քնել։ Բայց ոչ մի անկյունում։ Նա ունի իր ընտրած մեծ բարձը, որը կանգնած է պատուհանի դիմաց։ Ոչ ոք չգիտի՝ ինչու հենց այդ բարձը։ Բայց եթե այն փորձես տեղափոխել, Լյուկը միանգամից կանցնի գործողության՝ կքաշի ականջներով ու կտեղավորի բարձը ճիշտ իր տեղում։ Նույնիսկ այդքան մեծությամբ՝ նա շարժվում է նրբորեն, առանց աղմուկի։
Նա ունի նաև սիրված արարողություններ։ Ամեն առավոտ, երբ Անին արթնանում է, Լյուկը մոտենում է անկողնուն, ցածր հնչյունով մի մռռոց անում, ապա դնում է իր թաթը Անիի ուսին։ Դա նրա բարևելու ձևն է։ Իսկ եթե Անին երկար աշխատում է համակարգչի առջև, Լյուկը նստում է նրա կողքին, նայում է մոնիտորին ու սկսում լիզել նրա բազուկը՝ ասես հիշեցնելով. «Լավ է, բայց ինձ էլ մի քիչ ժամանակ հատկացրու»։
Հյուրերը շատ հաճախ վախենում են սկզբում՝ մտքներով անցկացնելով, թե դա շուն է կամ գայլ։ Բայց երբ մոտենում են, Լյուկը պարզապես նստում է, նայում նրանց և, եթե հավանեց, թույլ է տալիս շոյել իրեն։ Նա երբեք ագրեսիվ չէ, բայց շատ ընտրող է։ Բոլորին չի վստահում, բայց ում վստահում է՝ նրանց հավատարիմ է ամբողջ սրտով։
Նրան երբեմն բերում են այգի՝ զբոսանքի։ Այո, պատշաճ ամրացված լարով։ Եվ այգում նա չի վազում։ Նա քայլում է խոտերի մեջ, կանգնում ծառերի մոտ, շնչում է օդը՝ բոլորովին հանգիստ։ Այդ պահերին Անին հաճախ ասում է՝ «Լյուկը մարդ չէ, բայց հոգով՝ մեզնից մեկն է»։
Անցել է երկու տարի, և Լյուկը դարձել է ոչ միայն տան կատուն, այլ՝ ընտանիքի անդամ, ընկեր, պաշտպան ու լուռ մխիթարող։ Նա ապացուցեց, որ սերն ու հավատարմությունը չափ չունեն։ Թեկուզ լինես 12 կիլոգրամանոց կատու։
