Երբ Ռեքսին առաջին անգամ բերեցին զորամաս, նրա խելացի հայացքը և հպարտ կեցվածքը անմիջապես գրավեց բոլորի ուշադրությունը։ Նա դեռ երիտասարդ շուն էր՝ լի ուժով և խանդավառությամբ։ Սակայն ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ այս շունը մեկ օր դառնալու էր մի ողջ համայնքի լուռ լեգենդը։
Արամը՝ զինվորներից մեկը, ընտրվեց Ռեքսի ուղեկիցը դառնալու համար։ Սկզբում նրանք զուտ գործընկերներ էին՝ մարդ ու շուն, սակայն ժամանակի ընթացքում նրանց կապն այնքան խորացավ, որ Արամն ավելի շատ էր վստահում Ռեքսին, քան շատ մարդկանց։ Նրանք միասին անցան դաշտերի միջով, վերահսկեցին սահմաններ, իսկ երբեմն՝ կիսեցին սառը գիշերներ առանց ծածկոցի։ Ռեքսը զգում էր Արամի տրամադրությունը՝ լինի դա տագնապ, հուզմունք կամ նույնիսկ լուռ ուրախություն։
Մի առավոտ նրանք ուղարկվեցին վտանգավոր առաջադրանքի՝ մաքրել մի տարածք, որտեղ հնարավոր էր թաքնված պայթուցիկների առկայություն։ Ռեքսը՝ իր հոտառությամբ, զգուշորեն քայլում էր Արամի կողքին։ Բայց չնայած զգուշությանը, հանկարծ մի պայթյուն հողը ցնցեց։ Արամը ընկավ՝ ծանր վիրավորում ստանալով ոտքը։
Թեպետ Արամը ուժգին գոռաց՝ հրամայելով Ռեքսին հեռանալ ու փրկվել, շունը տեղից չշարժվեց։ Նա մոլեգին քաշում էր Արամին դեպի ապահով տարածք՝ կիսով չափ քարշ տալով, կիսով՝ հրելով։ Հետագայում, երբ Արամին տեղափոխեցին հիվանդանոց, բժիշկները միաբերան ասում էին՝ եթե շունը չլիներ, Արամը չէր փրկվի։
Բայց Արամի սիրտը երկար չդիմացավ։ Նա մահացավ վիրահատությունից հետո՝ լուռ ու անզգա։ Ռեքսը, որ մնացել էր զորամասում, օրեր շարունակ չէր ուտում։ Մի գիշեր նա անհետացավ։ Զինվորները փնտրեցին նրան ամենուր, բայց ապարդյուն։
Երեք օր անց գյուղի գերեզմանատան պահակը զեկուցեց, որ մի շուն՝ մեծ, հովվաշան պես, նստած է մի գերեզմանի մոտ և հրաժարվում է հեռանալ։ Երբ զինվորները գնացին, տեսան Ռեքսին՝ պառկած իր ընկերոջ՝ Արամի թարմ գերեզմանի առջև։ Նա փորել էր հողը՝ ստեղծելով փոքրիկ գոգավորություն, և այնտեղ պառկել էր՝ գլուխը ցած, աչքերը փակ։
Մարդիկ ապշած էին։ Շատերն առաջին անգամ էին տեսնում այսպիսի նվիրվածություն։ Շուտով գերեզմանատուն սկսեցին այցելել ոչ միայն Արամի հարազատները, այլ նաև գյուղի սովորական բնակիչները։ Նրանք Ռեքսին բերում էին սնունդ, ջուր, ծածկոցներ՝ բայց շունը հազվադեպ էր օգտվում։ Նա կարծես այնտեղ չէր՝ նրա միտքը մնացել էր անցյալում, իր ընկերոջ կողքին։
Համայնքում սկսեցին նրան անվանել «վերջին պահապան»։ Նրա պատմությունն տարածվեց՝ տեղական լրատվամիջոցները հոդվածներ գրեցին, մի լրագրող նույնիսկ փորձեց նկարահանում անել, սակայն Ռեքսը նայեց նրան այնպիսի տխուր ու խորը հայացքով, որ տղամարդը լուռ վեր կացավ ու հեռացավ։
«Ռեքս․ այն հավատարմությունը, որն անգամ մահը չկարողացավ կտրել»։
Այժմ, երբ մարդիկ այցելում են այդ գերեզմանը, չեն լացում։ Նրանք կանգնում են լուռ՝ հարգանքով։ Որովհետև սա պատմություն է մի սիրո մասին՝ որ չի ճանաչում ոչ սահման, ոչ ժամանակ։ Սեր, որն ապրում է լռության, հողի և հավատարիմ սրտի մեջ։
