Բարի գալուստ իմ պարտեզ՝ այն վայր, որտեղ սովորականը հաճախ այնքան էլ սովորական չէ, որքան թվում է։ Մի օր, երբ թեյ էի խմում, աչքս զարմանալի բան նկատեց՝ երկար, ոլորուն գիծ, որը սկզբում կարծես պարան լիներ, բայց պարզվեց՝ մոտ 150 փոքրիկ թրթուր էր, որոնք միասին քայլում էին։
Այս տեսարանը ինձ հիացմունքով լցրեց՝ բնության ուժի և միասնության գեղեցկության հանդեպ։ Այս փոքրիկ արարածները սովորեցրին ինձ, որ նույնիսկ ամենափոքրները կարևոր են, երբ միասին են, և միասնությունը կարող է հաղթահարել ամեն ինչ։ Սա պատմություն է հույսի, համերաշխության ու կյանքի իրական արժեքների մասին։ 🌿🐛✨🤝💚
Առավոտյան արևը նոր էր լուսավորում պարտեզս։ Օդը թարմ էր՝ խոնավ հող, կանաչ խոտ և թռչունների ձայներ։ Հեռախոսով մի գավաթ սուրճ ձեռքում դուրս եկա և կանգնեցի իմ սիրելի թութի ծառի մոտ, երբ մի բան տարօրինակ տեսա։
Հանկարծ հայտնվեց երկար, ոլորուն գիծ մարգագետնի միջով։ Սկզբում մտածեցի՝ հին պարան է, որ քամին տարել է կամ երեխաները մոռացել են։ Բայց մի պահ մի մտքո՛ւմ մի կայծ ճայթեց՝ «Ասածդ լուռ է, երկար է, սողալու է… գուցե օձ է՞» 😳
Աչքերս բացվեցին, սիրտս արագացավ։ Ինստինկտիվ վերցրեցի հեռախոսս և լուսանկարեցի՝ չգիտակցելով, թե ինչ եմ տեսնում։ Բայց ներսումս սառնություն ու նյարդայնություն զգացի։ Պետք էր մոտենալ։
Մի քանի վայրկյան ուշադիր քայլեցի խոտի վրա։ Զգուշորեն առաջ գնացի։ Վախ կար, բայց նաև հետաքրքրություն։ Չնայած զգուշացումների, ինձ ձգեց դեպի այդ գիծը։
Եվ երբ վերջապես մոտեցա ու մի կողմ թեքվեցի նայելու, քարացա։
Սա ո՛չ պարան էր, ո՛չ օձ։
Սա մոտ 150 փոքրիկ, փափուկ թրթուր էր, որոնք հերթականությամբ քայլում էին՝ անսպասելի կարգապահությամբ։ Պատկերը այնքան հիպնոտիկ էր, որ մոռացա շարժվել։ Գործում էր անտեսանելի մի ղեկավար, մի ծրագիր, որը մենք չէինք հասկանում։
Նստեցի խոտի վրա, հեռախոսս կողք դնելով՝ պարզապես նայեցի։ Ամբողջ աշխարհը լռեց՝ մտքումս, շուրջս, անգամ սիրտս կանգ առավ։ Հասկացա՝ սա սովորական տեսարան չէ, սա կյանքից մի դաս է։
Փոքրիկները միասին էին։ Ոչ պատահաբար, այլ նպատակով։ Միասին էին, ոչ ոք չէր պոկվում։ Նրանք ներդաշնակ էին շարժվում, միմյանց վստահում։ Կարծես ասում էին՝ «Մեր փոքրությունն անկախությունից անկախ է, բայց միասին մենք ուժեղ ենք։ Մեկուսացած մենք խոցելի ենք, միասին՝ պաշտպանված։»
Հետո մտածեցի՝ ուր են գնում։ Ի՞նչ նպատակ ունեն։ Գուցե հենց ճանապարհն է կարևորը։ Գուցե միասին քայլելն է իմաստը, անկախ նրանից՝ ինչ կա վերջում։
Բնությունը շատ անգամ լուռ է դասավանդում։ Չի բղավում, չի քարոզում։ Բայց եթե լռես ու նայես, կտեսնես ամենագեղեցիկ սիմֆոնիան՝ բարության, հարմոնիայի և սիրո մասին։
Այս օրից հետո երբեմն պարտեզով քայլելիս տեսնում եմ թրթուր ու ժպտում եմ։ Ավելի չեմ վախենում։ Ինձ ներսում ինչ-որ բան փոխվեց։
Եվ երբ մարդիկ մոռանում են օգնել իրար, երբ ընկերները բաժանվում են փոքր բաների պատճառով, երբ ընտանիքը չի հասկանում իրար՝ հիշում եմ այն օրն ու 150 փոքրիկ թրթուրներին։
🐛🍃🤍
