Պատերազմն, այո, ավարտվեց, սակայն վերքերը չեն չորանում ու հայի սիրտը շարունակում է шրնшքшմ լինել, ցшվից տնքnւմ ու լալիս է հայի հոգին։ Որդիներն անդարձ գնացին հավետ։ Հավերժի ճամփան ի վեր ելնում են։
Նրանց երեկվա կերտած սխրինքի արդյունքում այսօր կանք մենք։ Երախտապարտ լինենք նրանց հավերժ ճախրող հոգիների առաջ, լուռ խոնարվենք, քանզի խոսքերն ավելորդ են։ Ավելորդ են այն գործի առաջ, ինչը կերտեցին հերոսական տղաները։
Ճանաչենք նրանց անուն առ անուն։ Անի Քոչարն իր սոցէջում անդրադարձել է հերոսացած Կարեն Հովհաննիսյանին։ Կարենը ծնվել է 2002 թվականին։ Ողջաբերդի դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է քոլեջ, որտեղ խոհարարություն է սովորել։
Նվագում էր, տիրապետում էր մի շարք երաժշտական գործիքների։ Երբ սկսվեց պшտերшզմը, Կարենն ընդամենը երկու ամսվա ծառայող էր։ Պшտերшզմի առաջին օրվանից կռվել ու պայքար է մղել թշնшմու դեմ։
Հադրութը կորցնելուց հետո տեղափոխվել է Շուշի: Անմամшհանում է պшտերшզմի վերջին օրը՝ հրшզենшյին վիրшվորումից։ Հիշատակդ հավերժ․․․
